In deze terugkerende rubriek geven wij onze visie op fysiotherapie en alles wat daaraan gekoppeld is. In deze eerste aflevering de vraag op welk onderdeel van iemands klacht de fysiotherapeut kan en moet aangrijpen volgens Nuijten & Donkers.

Op een weblog voor fysiotherapeuten vindt op dit moment een discussie plaats of fysiotherapeuten zich weer meer op het behandelen van stoornissen moet richten. Een discussie die door N&D met bovengemiddelde interesse gevolgd wordt.

In de hedendaagse fysiotherapie richt men zich bij de behandeling van klachten m.n. op de beperkingen die iemand ervaart in zijn activiteiten in het dagelijks leven (ADL). Het is in de fysiotherapie gebruikelijk om iemands klachten onder te verdelen in 3 categorie‘n: (functie-)stoornissen, beperkingen in ADL en participatieproblemen. Om deze termen duidelijk te maken voor jou als leek, hier het volgende voorbeeld:

Piet van 75 jaar heeft pijn en stijfheidsklachten rond zijn rechter heup (= stoornissen), hij kan daardoor niet meer traplopen (= beperking in ADL). Dit verhindert hem om bij zijn zoon in A'dam die drie hoog achter woont, op visite te gaan (=participatieprobleem).

De hedendaagse fysiotherapeut steekt in op het beperking- en/of participatieniveau. Piet wordt "gecoacht" hoe hij beter de trap kan nemen en als dat toch niet lukt, dan moet zoonlief maar naar Piet komen (oplossing op participatieniveau). Het behandelen van stoornissen wordt vaak afgedaan als minder belangrijk.
Het zou volgens ons echter nuttiger zijn om als fysiotherapeut te kijken wat de pijn en stijfheid veroorzaakt, want dat zijn tenslotte de redenen waard——r Piet de trap niet opkan Žn het is datgene wat de fysiotherapeut k‡n behandelen. Een therapie die daarbij kan aangrijpen op de oorzaak (stijf heupgewricht) is een zogeheten passieve mobilisatie, een manuele techniek die direct aangrijpt op de beweeglijkheid van het, in dit geval, heupgewricht. Aangrijpen op beperking- en participatieniveau is volgens ons altijd aangrijpen op de gevolgen. Wij vinden dat Piet daarmee tekort zou worden gedaan.

Zoals uit de discussie op het weblog is op te maken, komen voor- en tegenstanders van het behandelen op stoornisniveau niet bepaald tot elkaar. Tot die tijd blijven wij lekker de oorzaak van Piet's klachten opsporen: de stoornis, en die op adequate wijze behandelen met een passieve mobilisatie. Het hoofddoel blijft natuurlijk om het mogelijk te maken voor Piet om weer bij zijn zoon de trap op te kunnen.