Voetballer Mario Ballotelli, wielrenster Marianne Vos, beachvolleybalsters Keijzer en van Iersel, zomaar een aantal sporters die tijdens sportevenementen te herkennen waren aan gekleurde tape op spieren, pezen en/of gewrichten. Waar komt dit nieuwe fenomeen vandaan en hoe werkt het?

Deze manier van taping noemt men kinesiotaping of medical taping. Een behandeling die de laatste jaren behoorlijk wint aan populariteit.
Kinesiotaping komt van oorspong uit Japan. 25 Jaar geleden is de techniek ontwikkeld door chiropractor Kenso Kase. De bedoeling van de behandeling met tape is gebruik maken van de natuurlijke herstelprocessen van het lichaam. De tape zou het zenuwstelsel en algemeen circulatiesysteem activeren, waardoor de betreffende spieren en pezen weer snel herstellen.

Het verschil tussen de gewone sporttape en de kinesiotape ligt in het feit dat de kinesiotape rekbaar is tot 130-140 % van de oorspronkelijke lengte. Bij gewone tape is de functie gericht op het beperken van de pijnlijke bewegingen. Kinesiotape probeert bewegingen meer te corrigeren.

Maar, werkt het ook zo? Worden de beoogde effecten van kinesiotaping ook behaald?
Om aan te tonen dat een theoretische onderbouwing klopt, wordt (wetenschappelijk) effectonderzoek gedaan. Ook bij kinesiotaping zijn onderzoeken naar het effect ervan verricht. In februari 2012 verscheen in het Nieuw-Zeelandse tijdschrift Sports Medicine een meta-analyse over kinesiotaping. Een meta-analyse is, eenvoudig gezegd, een samenvoeging van verschillende resultaten van zoveel mogelijk onderzoeken, waaruit vervolgens een conclusie wordt getrokken. De uitkomst van een meta-analyse geldt als een bevinding met één van de hoogste bewijslasten van wetenschappelijk onderzoek.

De conclusies van het artikel, geschreven door Williams, Whatman, Hume en Sheerin (februari 2012) luiden als volgt:

• Het is niet aangetoond dat kinesiotaping zorgt voor pijnafname;
• het is niet overtuigend aangetoond dat beweeglijkheid in gewrichten verbetert met behulp van kinesiotaping; 
• er is geen overtuigend bewijs voor verbetering van balans in gewrichten;
• kinesiotaping kan zorgen voor spieractiviteit, maar het is volstrekt onduidelijk of dit voor- of nadelig is voor het herstel;
• in vergelijking met andere tapes zou kinesiotape qua preventie een beter effect geven.
  

Naast dat wij de theoretische gedachte voor het gebruik van kinesiotape niet ondersteunen, is vooralsnog ook niet aangetoond dat kinesiotaping zijn beoogde effecten levert. Als bezwaar kan aangebracht worden dat het onderzoek dat tot op heden is verricht, kwalitatief niet goed genoeg  is geweest. De vraag is of beter onderzoek de effecten wel aantoont. We wachten dit af. Op dit moment is er wat ons betreft geen reden om kinesiotape toe te passen.

Of Marianne Vos nu dankzij of ondanks de tape een gouden medaille won, laten we daarom ook in het midden.